narzucać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

narzucać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[naˈʒuʦ̑aʨ̑], AS[nažucać] ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. narzucić)

(1.1) rzucać przedmioty na jakąś powierzchnię
(1.2) zmuszać kogoś do akceptacji czegoś
(1.3) pośpiesznie ubierać się w coś, okrywać sobie ramiona

czasownik zwrotny narzucać się (dk. narzucić się)

(2.1) być nachalnym, zmuszać kogoś do przebywania ze sobą
odmiana:
(1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Narzucił koc na łóżko.
(1.2) On bardzo często narzuca swoje zdanie.
(1.3) Narzuć na siebie jakąś cieplejszą bluzkę!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(2.1) wprosić się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. narzuta ż, narzucanie n, narzucenie n
czas. narzucić dk.
przym. narzutowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: