dziejopis
dziejopis (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. historiograf, historyk, kronikarz
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dziejopis dziejopisowie dopełniacz dziejopisa[1] dziejopisów celownik dziejopisowi dziejopisom biernik dziejopisa dziejopisów narzędnik dziejopisem dziejopisami miejscownik dziejopisie dziejopisach wołacz dziejopisie dziejopisowie depr. M. i W. lm: (te) dziejopisy - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dziejopis dziejopisy dopełniacz dziejopisu[1] dziejopisów celownik dziejopisowi dziejopisom biernik dziejopis dziejopisy narzędnik dziejopisem dziejopisami miejscownik dziejopisie dziejopisach wołacz dziejopisie dziejopisy
- przykłady:
- (1.1) […] relacje o szaleństwie Nabuchodonozora przekazał chrześcijański dziejopis Euzebiusz z Cezarei […][2].
- (1.1) Nieznanego z imienia dziejopisa próbował rozszyfrować Marcin Kromer, wybitny historyk epoki renesansu […][3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziejopisarstwo n, dziejopisarz m
- przym. dziejopisarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „dziejopis” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 799.
- ↑ Witold Tyloch, Dzieje ksiąg Starego Testamentu: szkice z krytyki biblijnej, 1981, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ (KAK), Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-02-18, Narodowy Korpus Języka Polskiego.