historyk

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

historyk (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[xʲiˈstɔrɨk], AS[χʹistoryk], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) specjalista w dziedzinie historii, badacz dziejów

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) specjalistka w dziedzinie historii, badaczka dziejów
odmiana:
(1.1)
(2.1) według tabeli (1.1) lub nieodm.,
przykłady:
(1.1) Prezydent, który z wykształcenia jest historykiem, z pomocą przepisu na bigos, postanowił opowiedzieć o polskiej polityce[1].
(2.1) Irena jest historykiem literatury.
składnia:
kolokacje:
(1.1) historyk sztuki / teatru
synonimy:
(2.1) pot. historyczka
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) uczony, badacz, specjalista
hiponimy:
(1.1) archiwista, dyplomatyk, epigrafik, genealog, heraldyk, historiograf, kostiumolog, mediewista, mitolog, muzealnik, numizmatyk, papirolog, ruralista, varsavianista, weksylolog[2]
(2.1) archiwista / archiwistka, dyplomatyk, epigrafik, genealog, heraldyk, historiograf, kostiumolog, mediewista / mediewistka, mitolog, muzealnik, numizmatyk, papirolog, ruralista, varsavianista / varsavianistka, weksylolog
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. historia ż, historyjka ż, historyczność ż, historyzm m, historycyzm m, historyzowanie n
forma żeńska historyczka ż
czas. historyzować ndk.
przym. historyczny
przysł. historycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Prezydent uczył bigosowania Amerykanów
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.