błękit

błękit (język polski)

błękit (1.1)

egipski błękit (1.2)

błękit (1.3)

wymowa:

IPA: [ˈbwɛ̃ŋʲcit], AS: [bu̯ẽŋʹḱit], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kolor błękitny

(1.2) chem. błękitny lub niebieski barwnik, pigment; błękitna lub niebieska farba

(1.3) przen. zob. niebo

odmiana:

(1.1-3) zwykle lp

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	błękit	błękity
dopełniacz	błękitu	błękitów
celownik	błękitowi	błękitom
biernik	błękit	błękity
narzędnik	błękitem	błękitami
miejscownik	błękicie	błękitach
wołacz	błękicie	błękity

przykłady:

(1.1) Błękit nieba o świcie jest magicznie piękny.

składnia:

kolokacje:

(1.1) lilabłękit • błękit morza / nieba • błękit oczu • ciemny / jasny błękit

(1.2) błękit berliński / błękit paryski / błękit pruski • błękit celestynowy • błękit indygowy • błękit kobaltowy • błękit królewski • błękit metylenowy

synonimy:

(1.1) lazur

(1.3) niebo

antonimy:

(1.1) pomarańcz

hiperonimy:

(1.1) niebieskość, lazur

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. błękitnienie n, błękitność ż, błękitek m, zbłękitnienie n, błękicik mrz

czas. błękitnieć ndk., zbłękitnieć dk.

przym. błękitny, błękitnawy

zdrobn. błękitniutki

przysł. błękitnie, błękitno, błękitnawo

tem. słow. błękitno-

związki frazeologiczne:

wielki błękit

etymologia:

(1.1) śwn. blankhīt

(1.2-3) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) blue; (1.2) blue; (1.3) the blue, the sky
• arabski: (1.1) لازوردية ż
• białoruski: (1.1) блакіт m; (1.3) блакіт m
• esperanto: (1.?) bluo
• interlingua: (1.1) azurato
• niemiecki: (1.1) Himmelblau n
• włoski: (1.1) azzurrità ż

źródła: