acan

acan (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈaʦ̑ãn], AS: [acãn], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. zwrot grzecznościowy, czasami z odcieniem lekceważenia

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	acan	acanowie
dopełniacz	acana	acanów
celownik	acanu / acanowi	acanom
biernik	acana	acanów
narzędnik	acanem	acanami
miejscownik	acanie / acanu	acanach
wołacz	acanie	acanowie
depr. M. i W. lm: (te) acany

przykłady:

(1.1) Siądź, acan, a napij się.

(1.1) Ale mój mężu, dalibóg wbijają acanu jakieś duby w głowę, a ty wierzysz.

(1.1) Panie Rzecki… panie Ignacy!… co acan najlepszego wyrabiasz?

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) acpan, aćpan, asan, asindziej, aspan, wacan, waćpan, wasan, waspan, waszmość pan; zdrobn. acanek; współcz. pan

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. acanna ż, acaństwo n, acpan mos, acpani mos, aćpan mos, aćpani ż, asan mos, asani ż, asanna ż, asaństwo n, aspan mos, aspani ż, aspanna ż, wacan ż, wacani ż, wacanna ż, waćpan mos, waćpani ż, waćpanna ż, waćpaństwo n, wasan mos, wasani ż, wasanna ż, wasaństwo n, waspan mos, waspani ż, waspanna ż, waspanowanie n, waszmość pan mos, waszmość pani ż, waszmość panna ż, waszmość państwo n

zdrobn. acanek mos

forma żeńska acani ż, acanka ż

czas. waspanować ndk.

przym. waćpanowy, waćpański

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wasan, od ściągniętego waszmość pan

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

 Hasło „acan” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.