triumwir
triumwir (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˈtrʲjũw̃vʲir], AS: [trʹi ̯ũũ̯vʹir], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• i → j
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) hist. członek triumwiratu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik triumwir triumwirowie[1] dopełniacz triumwira triumwirów celownik triumwirowi triumwirom biernik triumwira triumwirów narzędnik triumwirem triumwirami miejscownik triumwirze triumwirach wołacz triumwirze triumwirowie
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) triumwirat
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. triumwirat m
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) трыумвір m
- esperanto: (1.1) triumviro
- hiszpański: (1.1) triunviro m
- rosyjski: (1.1) триумвир m
- szwedzki: (1.1) triumvir w
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „triumwir” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
