triumwirat

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

triumwirat (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[trʲjũw̃ˈvʲirat], AS[trʹi ̯ũũ̯vʹirat], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) trójka osób, które rządzą razem; zob. też triumwirat w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. triumwir m
zdrobn. triumwiracik m
przym. triumwiratowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. triumviratus < łac. trium + viri → „trzech mężów[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „triumwirat” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.