komplementarność
komplementarność (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɔɕʨ̑], AS: [kõmplẽmẽntarność], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) wzajemne uzupełnianie się
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik komplementarność komplementarności dopełniacz komplementarności komplementarności celownik komplementarności komplementarnościom biernik komplementarność komplementarności narzędnik komplementarnością komplementarnościami miejscownik komplementarności komplementarnościach wołacz komplementarności komplementarności
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) niekomplementarność
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. komplementariusz m
- przym. komplementarny
- przysł. komplementarnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego[1]. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego[2]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) complementarity, complementariness
- białoruski: (1.1) камплементарнасць ż
- interlingua: (1.1) complementaritate
- rosyjski: (1.1) комплементарность ż, взаимодополняемость ż
- źródła:
- ↑
Hasło „komplementarność” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Hasło „komplementarność” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
