zawiść

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zawiść (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈzavʲiɕʨ̑], AS[zavʹiść], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) uczucie silnej niechęci do osoby, której się czegoś zazdrości[1]
(1.2) st.pol. nienawiść[2][3]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) bezinteresowna / wzajemna zawiść • budzić / wzbudzić / wzbudzać / wywoływać zawiść
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zawistnik m, zawistnica ż, zawistność ż
przym. zawistny
przysł. zawistnie
czas. zawidzieć ndk., zawiścić ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zawiść” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Zawiść” w: Słownik staropolski, red. Stanisław Urbańczyk, t. 11, Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1995-2002, s. 238-239.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zawiść” w: Słownik pojęciowy języka staropolskiego, kier. projektu Bożena Sieradzka-Baziur, Instytut Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, Kraków, ISBN 978-83-64007-23-1.