parkan

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

parkan (język polski)[edytuj]

parkan (1.1)
wymowa:
IPA[ˈparkãn], AS[parkãn], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ogrodzenie, najczęściej drewniane; zob. też parkan w Wikipedii
(1.2) gw. lwow. kołnierzyk
(1.3) daw. gw. więz. boczna kieszeń[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.3) zza parkanu → z bocznej kieszeni[1]
synonimy:
(1.1) płot
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) ogrodzenie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. parkanik m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kołnierzyk
źródła:
  1. 1,0 1,1 Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.