inercja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

inercja (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ĩˈnɛrʦ̑ʲja], AS[ĩnercʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) bierne poddawanie się, niechęć do czynu, brak woli podjęcia własnej inicjatywy
(1.2) fiz. zob. bezwładność
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Pogrążył się w inercji.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bierność, bezwładność, niezdarność, niezgrabność, próżniactwo, obojętność, lenistwo, opieszałość
(1.2) bezwładność
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. inercyjność ż
przym. inercyjny, inercjalny
przysł. inercyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. inertie < łac. inertia[1][2] (przedrostek iners oznacza niezgrabny, opieszały, słaby; końcówka -ers od ars, które oznacza sztukę)
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: bezwładność
źródła:
  1. Hasło „inercja” w: Ewa Jędrzejko, Małgorzata Kita, Słownik wyrazów obcego pochodzenia, „Ex Libris” – Galeria Polskiej Książki, Warszawa 1999, ISBN 83-87071-18-8, s. 259.
  2. Hasło „inercja” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.