graniczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

graniczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ɡrãˈɲiʧ̑ɨʨ̑], AS[grãńičyć], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) mieć wspólną granicę, sąsiadować
(1.2) (w odniesieniu do uczuć, stanu fizycznego lub psychicznego) być bliskim, być podobnym, przypominać
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Polska graniczy z Niemcami.
(1.2) Jego zachowanie graniczy z obłąkaniem.
składnia:
(1.1-2) graniczyć z + N.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) sąsiadować
(1.2) zakrawać, ocierać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. granica ż, graniczenie n, ograniczenie n, ograniczanie n
czas. ograniczać ndk., ograniczyć dk.
przym. graniczny
związki frazeologiczne:
graniczyć z cudem
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: