bȯu̯g
bȯu̯g (język słowiński)[edytuj]
- wymowa:
- bȯ́u̯g
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga mianownik bȯ́u̯g bʉ̀ɵ̯gă bʉ̀ɵ̯ђĭ dopełniacz bʉ̀ɵ̯gă — bɵgȯ́u̯ celownik bʉ̀ɵ̯gʉ̇ bʉ̀ɵ̯gɵmă bɵgȯ́u̯m biernik bȯ́u̯g — bʉ̀ɵ̯ђĭ narzędnik bʉ̀ɵ̯gą bʉ̀ɵ̯gɵmă bɵgamḯ miejscownik bɵgʉ̇́ — bɵgãχ wołacz bʉ̀ɵ̯žä — —
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) bjǻu̯lï bȯ́u̯g
- (1.2) bȯ́u̯šk, bȯ́u̯stvɵ
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bè·žbȯu̯žnɵsc ż, bɵžĩnstvɵ n, bȯ́u̯stvɵ n, bȯ́u̯žńică ż, bʉ̋ɵ̯gɵbȯ́i̯nɵsc ż, bʉ̋ɵ̯gɵbȯ́i̯ńică ż, bʉ̋ɵ̯gɵbȯ́i̯ńĭḱ m, nåbɵžĩnstvɵ n, nåbɵžńĩctvɵ n, nåbʉ̀ɵ̯žńică ż, nåbʉ̀ɵ̯žńĭčkă ż, nåbʉ̀ɵ̯žńĭḱ m, pɵbʉ̀ɵ̯žńica ż, pɵbʉ̀ɵ̯žńĭḱ m, čǻrnï bȯ́u̯g m, bjǻu̯lï bȯ́u̯g m
- czas. nåbɵžńǻu̯c ndk.
- przym. bɵžnḯ, bɵžḯ, bȯu̯žńĩčnï, bʉ̋ɵ̯gɵbȯ́i̯nï, nåbʉ̀ɵ̯žnï, pɵbʉ̀ɵ̯žnï
- przysł. bè·žbȯu̯žńä, bʉ̋ɵ̯gɵbȯ́i̯ńä
- wykrz. přìe̯bɵgă
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Hasło „bȯ́u̯g” w: Friedrich Lorentz, Slovinzisches Wörterbuch, t. 1: A — Ɵ, Kaiserliche Akademie der Wissenschaften, Petersburg 1908, s. 57.