miejscownik

miejscownik (język polski)

wymowa:

IPA: [mʲjɛ̇jsˈʦ̑ɔvʲɲik], AS: [mʹi ̯ėi ̯scovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j , ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. szósty przypadek deklinacji polskiej, odpowiada na pytania (o) kim? (o) czym?; zob. też miejscownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	miejscownik	miejscowniki
dopełniacz	miejscownika	miejscowników
celownik	miejscownikowi	miejscownikom
biernik	miejscownik	miejscowniki
narzędnik	miejscownikiem	miejscownikami
miejscownik	miejscowniku	miejscownikach
wołacz	miejscowniku	miejscowniki

przykłady:

(1.1) W języku angielskim nie ma formy miejscownika.

składnia:

(1.1) miejscownik +D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) locativus, lokatiwus, lokatyw

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. miejsce n

przym. miejscownikowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) a locative (case)
• baskijski: (1.1) lokatibo
• czeski: (1.1) lokativ m, lokál m, šestý pád m
• duński: (1.1) lokativ
• farerski: (1.1) staðarfall n
• francuski: (1.1) locatif m
• hiszpański: (1.1) locativo m
• islandzki: (1.1) staðarfall n
• łaciński: (1.1) locativus
• niemiecki: (1.1) Lokativ m
• nowogrecki: (1.1) τοπική πτώση ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) locativo m
• rosyjski: (1.1) предложный падеж m
• słowacki: (1.1) lokál
• ukraiński: (1.1) місцевий відмінок m
• włoski: (1.1) locativo m

źródła: