Eter

Eter (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɛtɛr], AS: [eter]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) mit. gr. bóg jasnego światła, uosobienie wyższych rejonów niebieskich; górne powietrze; zob. też Eter (mitologia) w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Eter	Eterowie
dopełniacz	Etera	Eterów
celownik	Eterowi	Eterom
biernik	Etera	Eterów
narzędnik	Eterem	Eterami
miejscownik	Eterze	Eterach
wołacz	Eterze	Eterowie
depr. M. i W. lm: (te) Etery

przykłady:

(1.1) Hemera uchodziła za córkę Ereba i Nyks oraz siostrę Etera, Charona i Nemezys.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) Ajter

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. eter mrz, eteryczność ż, eterowość ż

przym. eteryczny, eterowy

przysł. eterycznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. Αἰθήρ (Aither) < gr. αἰθήρ (aither) → powietrze, eter

uwagi:

zob. też Eter w Wikipedii

(1.1) por. Ajter; zobacz też: Indeks:Polski - Mitologia grecka

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Aether
• łaciński: (1.1) Aether m
• nowogrecki: (1.1) Αιθέρας m
• starogrecki: (1.1) Αἰθήρ m

źródła: