ꙗзꙑчьнъ

ꙗзꙑчьнъ (język staroruski)

transliteracja:

jazyčʹnʹy

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) językowy

(1.2) gadatliwy

(1.3) kłótliwy

(1.4) zagraniczny, obcy

(1.5) niechrześcijański, pogański

odmiana:

(1.1-5)

 

odmiana prosta
przypadek	liczba pojedyncza			liczba podwójna			liczba mnoga
	m	n	ż	m	n	ż	m	n	ż
mianownik	ꙗзꙑчьнъ	ꙗзꙑчьно	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнѣ		ꙗзꙑчьни	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнꙑ
dopełniacz	ꙗзꙑчьна		ꙗзꙑчьнꙑ	ꙗзꙑчьноу			ꙗзꙑчьнъ
celownik	ꙗзꙑчьноу		ꙗзꙑчьнѣ	ꙗзꙑчьнома		ꙗзꙑчьнама	ꙗзꙑчьномъ		ꙗзꙑчьнамъ
biernik	ꙗзꙑчьнъ	ꙗзꙑчьно	ꙗзꙑчьнѫ	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнѣ		ꙗзꙑчьнꙑ	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнꙑ
narzędnik	ꙗзꙑчьнъмь		ꙗзꙑчьнѭ	ꙗзꙑчьнома		ꙗзꙑчьнама	ꙗзꙑчьнꙑ		ꙗзꙑчьнами
miejscownik	ꙗзꙑчьнѣ			ꙗзꙑчьноу			ꙗзꙑчьнѣхъ		ꙗзꙑчьнахъ
wołacz	ꙗзꙑчьнъ	ꙗзꙑчьно	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнѣ		ꙗзꙑчьни	ꙗзꙑчьна	ꙗзꙑчьнꙑ
odmiana złożona przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga m n ż m n ż m n ż mianownik ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнии ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѩ dopełniacz ꙗзꙑчьного ꙗзꙑчьнꙑѣ ꙗзꙑчьноую ꙗзꙑчьнꙑихъ celownik ꙗзꙑчьному ꙗзꙑчьнои ꙗзꙑчьнꙑима ꙗзꙑчьнꙑимъ biernik ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнѫѭ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнꙑѣ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѣ narzędnik ꙗзꙑчьнꙑимь ꙗзꙑчьнѭ ꙗзꙑчьнꙑима ꙗзꙑчьнꙑими miejscownik ꙗзꙑчьномь ꙗзꙑчьнои ꙗзꙑчьноую ꙗзꙑчьнꙑихъ wołacz ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнии ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѩ

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) жена ꙗзꙑчьна → gadatliwa kobieta

synonimy:

(1.2) клюпотивъ, рѣчивитъ, язычьныи, говорливъ, мъногорѣчистъ

(1.4) страньнъ, тоуждии, тоужии, язꙑчьскъ, варъварьскъ, иноплеменичьскъ

(1.5) язꙑчьскъ, елиньскъ, коудешьскъ, поганьскъ, сатаниньскъ страньскыи

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ꙗзꙑци m, ꙗзꙑкъ m, ꙗзꙑчькъ m, ꙗзꙑкоболѣзниѥ n, ꙗзꙑкоболѣзньствиѥ n, ꙗзꙑковрѣдиѥ n, ꙗзꙑчьникъ m, двоꙗзꙑчьникъ m, иноꙗзꙑчьникъ m, остроꙗзꙑчьство n, приꙗзꙑчьница ż

przym. ꙗзꙑкосвѣтообразьнъ, ꙗзꙑчьскъ, двоꙗзꙑчьнъ, иноꙗзꙑчьнъ, поздьноꙗзꙑчьнъ, ꙗзꙑкоболивъ, моудьноꙗзꙑчьнъ

przysł. ꙗзꙑчьскꙑ

związki frazeologiczne:

etymologia:

źródłosłów dla rus. ꙗзы́чнъ > białor. язы́чны, ukr. язи́чний • ros. язы́чный

odziedziczone z prasł. *ęzyčьnъ; synchronicznie złożenie ze st.rus. ꙗзꙑкъ + -ьнъ

por. pol. języczny, czes. jazyčný, głuż. jazyčny, scs. ѩзꙑчьнъ, słń. jezíčen, serb. језичан

uwagi:

źródła: