ꙗзꙑчьскъ
ꙗзꙑчьскъ (język staroruski)[edytuj]
- transliteracja:
- âzyčʹskʺ
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) zagraniczny, obcy[1]
- (1.2) niechrześcijański, pogański[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
odmiana prosta przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga m n ż m n ż m n ż mianownik ꙗзꙑчьскъ ꙗзꙑчьско ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьсцѣ ꙗзꙑчьски ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьскꙑ dopełniacz ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьскꙑ ꙗзꙑчьскоу ꙗзꙑчьскъ celownik ꙗзꙑчьскоу ꙗзꙑчьсцѣ ꙗзꙑчьскома ꙗзꙑчьскама ꙗзꙑчьскомъ ꙗзꙑчьскамъ biernik ꙗзꙑчьскъ ꙗзꙑчьско ꙗзꙑчьскѫ ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьсцѣ ꙗзꙑчьскꙑ ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьскꙑ narzędnik ꙗзꙑчьскъмь ꙗзꙑчьскѭ ꙗзꙑчьскома ꙗзꙑчьскама ꙗзꙑчьскꙑ ꙗзꙑчьсками miejscownik ꙗзꙑчьсцѣ ꙗзꙑчьскоу ꙗзꙑчьсцѣхъ ꙗзꙑчьскахъ wołacz ꙗзꙑчьскъ ꙗзꙑчьско ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьсцѣ ꙗзꙑчьски ꙗзꙑчьска ꙗзꙑчьскꙑ odmiana złożona przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga m n ż m n ż m n ż mianownik ꙗзꙑчьскꙑи ꙗзꙑчьскоѥ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьсцѣи ꙗзꙑчьскии ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьскꙑѩ dopełniacz ꙗзꙑчьского ꙗзꙑчьскꙑѣ ꙗзꙑчьскоую ꙗзꙑчьскꙑихъ celownik ꙗзꙑчьскому ꙗзꙑчьскои ꙗзꙑчьскꙑима ꙗзꙑчьскꙑимъ biernik ꙗзꙑчьскꙑи ꙗзꙑчьскоѥ ꙗзꙑчьскѫѭ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьсцѣи ꙗзꙑчьскꙑѣ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьскꙑѣ narzędnik ꙗзꙑчьскꙑимь ꙗзꙑчьскѭ ꙗзꙑчьскꙑима ꙗзꙑчьскꙑими miejscownik ꙗзꙑчьскомь ꙗзꙑчьскои ꙗзꙑчьскоую ꙗзꙑчьскꙑихъ wołacz ꙗзꙑчьскꙑи ꙗзꙑчьскоѥ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьсцѣи ꙗзꙑчьскии ꙗзꙑчьскаꙗ ꙗзꙑчьскꙑѩ
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) ꙗзꙑчьнъ, страньнъ, тоуждии, тоужии, язꙑчьскъ, варъварьскъ, иноплеменичьскъ
- (1.2) ꙗзꙑчьнъ, язꙑчьскъ, елиньскъ, коудешьскъ, поганьскъ, сатаниньскъ страньскыи
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ꙗзꙑци m, ꙗзꙑкъ m, ꙗзꙑчькъ m, ꙗзꙑкоболѣзниѥ n, ꙗзꙑкоболѣзньствиѥ n, ꙗзꙑковрѣдиѥ n, ꙗзꙑчьникъ m, двоꙗзꙑчьникъ m, иноꙗзꙑчьникъ m, остроꙗзꙑчьство n, приꙗзꙑчьница ż
- przym. ꙗзꙑкосвѣтообразьнъ, ꙗзꙑчьнъ, двоꙗзꙑчьнъ, иноꙗзꙑчьнъ, поздьноꙗзꙑчьнъ, ꙗзꙑкоболивъ, моудьноꙗзꙑчьнъ
- przysł. ꙗзꙑчьскꙑ
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- źródłosłów dla ros. язы́чский
- zapożyczenie ze scs. ѩзꙑчьскъ, z prasł. *ęzyčьskъ → językowy
- por. pol. języcki, serb. jèzički, bułg. ези́чески (ze scs. > cs. ѩзꙑчьскъ, białor. язы́часкі ukr. язи́чеський, ros. язы́ческий[2])
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „ꙗзꙑчьнꙑи” w: Izmaił Sriezniewski, Матеріалы для Словаря древне-русскаго языка по письменнымъ памятникамъ, t. 3: Р — Ꙗ, Wydział Języka i Literatury Rosyjskiej Cesarskiej Akademii Nauk, Petersburg 1912, s. 1649.
- ↑ Hasło „ęzyčьskъ” w: Słownik prasłowiański, red. Franciszek Sławski, t. 6, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974-2001, ISBN 83-04-00464-X, s. 110.