rannik

rannik (język polski)

kwitnące ranniki (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈrãɲːik], AS: [rã•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• gemin.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bot. Eranthis, rodzaj bylin z rodziny jaskrowatych; zob. też rannik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rannik	ranniki
dopełniacz	rannika	ranników
celownik	rannikowi	rannikom
biernik	rannik	ranniki
narzędnik	rannikiem	rannikami
miejscownik	ranniku	rannikach
wołacz	ranniku	ranniki

przykłady:

(1.1) Ranniki zakwitają już w lutym.

(1.1) Rannik jest rośliną trującą.

składnia:

kolokacje:

(1.1) rannik zimowy (E. hyemalis)

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) eranthis, winter aconite (Eranthis hyemalis)
• duński: (1.1) erantis w
• niemiecki: (1.1) Winterling m

źródła: