réttur

réttur (język islandzki)

wymowa:

IPA: [ˈrjɛhd̥ʏr̥]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) sąd

(1.2) prawo, uprawnienie

(1.3) danie, potrawa

przymiotnik

(2.1) prosty

(2.2) poprawny, bezbłędny

(2.3) prawdziwy

(2.4) właściwy, dobry, słuszny, prawidłowy

odmiana:

(1.1-3) lp rétt|ur, ~, ~i, ~s (~urinn, ~inn, ~inum, ~sins); lm ~ar, ~a, ~um, ~a (~arnir, ~ana, ~unum, ~anna)

(2.1-4) lp rétt|ur, ~, ~; lm ~ir, ~ar, ~; st. wyższy réttari; st. najwyższy réttastur

przykłady:

(1.2) Ég hef rétt til að segja „nei”. → Mam prawo powiedzieć „nie”.

(2.2) Þú mátt gefa rétt svör. → Musisz dawać poprawne odpowiedzi.

(2.3) Þú hefur rétt fyrir þér! → Masz rację!

(2.4) Hvernig getum við vitað að verið sé að dæma réttan mann? → Skąd wiemy, że skazano odpowiedniego człowieka?

(2.4) Réttur maður á réttum stað. → Odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu.

składnia:

kolokacje:

(1.2) áskilja sér rétt → zastrzegać sobie prawo; höfundarréttur

synonimy:

(1.1) dómstóll

(1.3) matarréttur, matur

antonimy:

(1.3) drykkur

(2.2) rangur

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rétta ż, aðalréttur, forréttur, rétt, réttindi

czas. rétta

przysł. rétt

przym. rétt

związki frazeologiczne:

etymologia:

st.nord. réttr < pragerm. *rexta- < praindoeur. *reg- („poruszać się po prostej linii”)

por. szw. rätt, st.ang. riht (ang. right), swn. reht (niem. recht), st.fryz. riuht, niderl. recht, goc. 𐍂𐌰𐌹𐌷𐍄𐍃 (raihts), gr. ὀρεκτός, łac. rectus, st.irl. recht

uwagi:

źródła: