paracletus
paracletus (język łaciński)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) rzeczoznawca, zarządca[1]
- (1.2) obrońca, pocieszyciel
- odmiana:
- (1) paraclētus, ~i (deklinacja II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik paraclētus paraclētī dopełniacz paraclētī paraclētōrum celownik paraclētō paraclētīs biernik paraclētum paraclētōs ablatyw paraclētō paraclētīs wołacz paraclēte paraclētī
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. paraclitus m, Paracletus m, paraclesis ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- gr. παράκλητος (paráklētos)
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie V, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2013, ISBN 978-83-257-0542-8, s. 479.