indywiduum

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

indywiduum (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) poszczególny, pojedynczy człowiek[1]
(1.2) osoba bliżej nieznana, zwykle podejrzana lub niepewna[1]
(1.3) chem. określony pierwiastek, związek chemiczny lub cząstka chemiczna[1]; zob. też indywiduum chemiczne w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1-2) człowiek, osoba
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. indywidualizm m, indywidualista m, indywidualistka ż, indywidualizacja ż, indywidualizowanie n, indywidualność ż
czas. indywidualizować ndk., odindywidualizować dk., odindywidualizowywać ndk.
przym. indywidualny, indywidualistyczny
przysł. indywidualnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „indywiduum” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.