impromptu

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

impromptu (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ĩmˈprɔ̃mptu], AS[ĩmprõmptu], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) muz. utwór muzyczny składający się z trzech części o nastroju lirycznym i improwizacyjnym
odmiana:
(1.1) nieodm.
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. improwizować, zaimprowizować
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. < łac. in promptu 'natychmiast'[1]
uwagi:
tłumaczenia:
  • japoński: (1.1) 即興曲 (そっきょうきょく)
źródła:
  1. Janusz Ekiert, Czy wiesz? Zagadki muzyczne, Warszawa 1995, wyd. Alfa, s. 210.

impromptu (język angielski)[edytuj]

wymowa:
IPA/ɪmprɒmptju/
?/i ?/i
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) improwizacja
(1.2) muz. impromptu

przymiotnik

(2.1) improwizowany

przysłówek

(3.1) improwizując
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

impromptu (język francuski)[edytuj]

wymowa:
IPA/ɛ̃.pʁɔ̃p.ty/
?/i ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) zaimprowizowany, improwizowany

rzeczownik, rodzaj męski

(2.1) muz. impromptu
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: