dwuteownik

dwuteownik (język polski)

dwuteownik (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌdvutɛˈɔvʲɲik], AS: [dvuteovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kształtownik o kształcie dwóch liter T połączonych podstawami, zob. też dwuteownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dwuteownik	dwuteowniki
dopełniacz	dwuteownika	dwuteowników
celownik	dwuteownikowi	dwuteownikom
biernik	dwuteownik	dwuteowniki
narzędnik	dwuteownikiem	dwuteownikami
miejscownik	dwuteowniku	dwuteownikach
wołacz	dwuteowniku	dwuteowniki

przykłady:

(1.1) Zaprojektowano strop zespolony złożony z płyty żelbetowej o grubości 250 mm i dwuteowników stalowych HEB 500 w rozstawie 1 m.

składnia:

kolokacje:

(1.1) dwuteownik stalowy

synonimy:

(1.1) pot. dwuteówka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. dwuteowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) I-beam

źródła: