denuncjacja
denuncjacja (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- IPA: [ˌdɛ̃nũnˈt͡sʲjat͡sʲja], AS: [dẽnũncʹi ̯acʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik denuncjacja dopełniacz denuncjacji celownik denuncjacji biernik denuncjację narzędnik denuncjacją miejscownik denuncjacji wołacz denuncjacjo
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) doniesienie; pot. donos, zakapowanie, zakablowanie, podkablowanie, wsypanie, wkopanie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. denuncjator m, denuncjatorka ż, denuncjowanie n
- przym. denuncjatorski, denuncjacyjny
- czas. denuncjować ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Denunziation[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) данос m
- niemiecki: (1.1) Denunziation ż
- źródła:
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 50.