bożyc

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bożyc (język polski)[edytuj]

wymowa:
[uwaga 1] IPA[ˈbɔʒɨʦ̑], AS[božyc]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) st.pol. Syn Boga[1]
odmiana:
(odmiana analogiczna jak w przypadku słowa chłopiec)[3]
przykłady:
(1.1) Twego dziela Krzciciela, Bożycze, // Usłysz głosy, napełń myśli człowiecze![4]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bogini ż, bóg mos, Bóg
przym. boży, boski, pobożny
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jolanta Maćkiewicz, Zbigniew Majchrowski, Stanisław Rosiek, Między tekstami 1. Początki. Średniowiecze (echa współczesne), wyd. III, wyd. słowo / obraz terytoria, Gdańsk 2004, s. 134.
  2. Hasło „Bożyszcze” w: Maciej Malinowski, Obcy język polski.
  3. Czy na pewno rozumiemy Bogurodzicę? Archaizmy w najstarszej polskiej pieśni
  4. Bogurodzica