bechter
bechter (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hist. wojsk. rodzaj pancerza pochodzącego ze wschodu, wykonanego z prostokątnych żelaznych płytek połączonych ze sobą kolczugą; zob. też bechter w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bechter bechtry dopełniacz bechtra / bechtru[1] bechtrów celownik bechtrowi bechtrom biernik bechter bechtry narzędnik bechtrem bechtrami miejscownik bechtrze berchtrach wołacz bechtrze bechtry
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) pancerz
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „bechter” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „bechter” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.