zataić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zataić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[zaˈtajiʨ̑], AS[zatai ̯ić], zjawiska fonetyczne: epenteza i ̯ , ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. zatajać)

(1.1) utrzymać coś w tajemnicy[1], nie wyjawić czegoś
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Ula, która przedtem postanawiała zataić wieczorne spotkanie z Zenkiem, mówi cicho: - Zenek ukradł dlatego, że był głodny[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tajemnica ż, zatajanie n, zatajenie n, tajność ż
czas. taić ndk., zatajać ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. taić < prasł. *tajìtitrzymać coś w tajemnicy, ukrywać, zatajać[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zataić” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Irena Jurgielewiczowa, Ten obcy, 1990, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „taić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.