wryć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wryć (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)

(1.1) uderzając lub wciskając, zagłębić coś w miękkim podłożu

czasownik zwrotny dokonany wryć się (ndk. brak)

(2.1) uderzywszy lub wcisnąwszy się w miękkie podłoże, zagłębić się w nim
(2.2) utrwalić się w czyjejś świadomości na długi czas
odmiana:
(1.1) koniugacja Xa
(2.1-2) koniugacja Xa
przykłady:
(1.1) I spostrzega teraz dopiero, że leży na płycie sarkofagu, którą czas strzaskał, w ziemię wrył i mchami przez wieki znów spoił[1].
(2.1) Kabina pilota małego samolotu wryła się w ziemię i została zmiażdżona[2].
(2.2) Ich krótka wizyta wryła się w pamięć wielu ludzi, zmieniła albo złamała im życie[3].
składnia:
kolokacje:
(2.1) wryć się w ziemię
(2.2) wryć się w pamięć / serce
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
stać / stanąć / stawać / zatrzymać się jak wryty
etymologia:
pol. w- + ryć
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wacław Berent, Żywe kamienie, wyd, Spółka Wydawnicza „Ostoja”, Poznań 1918.
  2. Łukasz Wróblewski, Bartosz Życiński, Runął na ziemię, „Dziennik Bałtycki”, 2000-02-14, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Zbrodnia pod togą, „Dziennik Polski”, 2001-11-30, Narodowy Korpus Języka Polskiego.