uciec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uciec (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈuʨ̑ɛʦ̑], AS[ućec], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. uciekać)

(1.1) aspekt dokonany od: uciekać
odmiana:
(1.1) koniugacja Vc
przykłady:
(1.1) Myśl mi uciekłamówię jak prawdziwy schizofreniki poczułem w głowie zupełną pustkę[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) eufem. wycofać się na z góry upatrzone pozycje; pot. prysnąć, szurnąć, zwiać, dać nogę, dać dyla, dać drapaka, pokazać plecy, pokazać pięty, wziąć nogi za pas; posp. spieprzyć; reg. pozn. ućknąć, gw. (Górny Śląsk) wymleć; st.pol. dernąć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ucieczka ż, uciekinier m, uciekinierka ż, uciekanie n, ucieknięcie n
czas. uciekać ndk.
przym. ucieczkowy
związki frazeologiczne:
uciec grabarzowi spod łopaty
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: uciekać
źródła:
  1. Jacek Głębski, Kuracja, 1998