miocen

miocen (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmʲjɔt͡sɛ̃n], AS: [mʹi ̯ocẽn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. pierwsza (starsza) epoka neogenu; zob. też miocen w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	miocen	mioceny
dopełniacz	miocenu	miocenów
celownik	miocenowi	miocenom
biernik	miocen	mioceny
narzędnik	miocenem	miocenami
miejscownik	miocenie	miocenach
wołacz	miocenie	mioceny

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) dolny / środkowy / górny miocen • wczesny / środkowy / późny miocen

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) neogen

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. mioceński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Miocene
• baskijski: (1.1) Miozeno
• białoruski: (1.1) міяцэн m
• niemiecki: (1.1) Miozän n
• rosyjski: (1.1) миоцен m
• słowacki: (1.1) miocén m
• ukraiński: (1.1) міоцен m

źródła:

miocen (interlingua)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) mioceński

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: