hirsutus
hirsutus (język łaciński)
[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) włochaty, owłosiony, kosmaty[1]
- (1.2) najeżony, kolczasty[1]
- (1.3) przen. prymitywny, niewytworny[1]
- odmiana:
- (1.1-3) (deklinacja I-II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n m ż n mianownik hirsūtus hirsūta hirsūtum hirsūtī hirsūtae hirsūta dopełniacz hirsūtī hirsūtae hirsūtī hirsūtōrum hirsūtārum hirsūtōrum celownik hirsūtō hirsūtae hirsūtō hirsūtīs biernik hirsūtum hirsūtam hirsūtum hirsūtōs hirsūtās hirsūta ablatyw hirsūtō hirsūtā hirsūtō hirsūtīs wołacz hirsūte hirsūta hirsūtum hirsūtī hirsūtae hirsūta stopień wyższy hirsūtior (deklinacja III) przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m/ż n m/ż n mianownik hirsūtior hirsūtius hirsūtiōrēs hirsūtiōra dopełniacz hirsūtiōris hirsūtiōrum celownik hirsūtiōrī hirsūtiōribus biernik hirsūtiōrem hirsūtius hirsūtiōrēs hirsūtiōra ablatyw hirsūtiōre hirsūtiōribus wołacz hirsūtior hirsūtius hirsūtiōrēs hirsūtiōra stopień najwyższy hirsūtissimus (deklinacja I-II) przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n m ż n mianownik hirsūtissimus hirsūtissima hirsūtissimum hirsūtissimī hirsūtissimae hirsūtissima dopełniacz hirsūtissimī hirsūtissimae hirsūtissimī hirsūtissimōrum hirsūtissimārum hirsūtissimōrum celownik hirsūtissimō hirsūtissimae hirsūtissimō hirsūtissimīs biernik hirsūtissimum hirsūtissimam hirsūtissimum hirsūtissimōs hirsūtissimās hirsūtissima ablatyw hirsūtissimō hirsūtissimā hirsūtissimō hirsūtissimīs wołacz hirsūtissime hirsūtissima hirsūtissimum hirsūtissimī hirsūtissimae hirsūtissima
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.1-3) hirtus, hispidus
- (1.1) pilosus, capillaceus, villosus, horridus, crinitus, comosus, comans, capillaceus, capillatus
- (1.2) hystricosus, hystriculus, spiniger, spinosus
- (1.3) barbaricus, barbarus, horridus
- antonimy:
- (1.1) calvus, defloccatus
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) barbatus, barbatulus, crispus
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Hasło „hirsutus” w: Mały słownik łacińsko-polski, praca zbiorowa pod red. Józefa Korpantego, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 2001, ISBN 978-83-7195-844-1, s. 306.