etranżer
etranżer (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. żart. cudzoziemiec[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik etranżer etranżerowie / etranżerzy dopełniacz etranżera etranżerów celownik etranżerowi etranżerom biernik etranżera etranżerów narzędnik etranżerem etranżerami miejscownik etranżerze etranżerach wołacz etranżerze etranżerowie / etranżerzy depr. M. i W. lm: (te) etranżery
- przykłady:
- (1.1) W naszym przedsiębiorstwie zatrudniamy chętnie etranżerów.
- (1.1) Ale co im powiedzieć? — Może pan powiedzieć, że musi pan przyjąć jakiegoś etranżera[2].
- (1.1) Uspokojony dyrektor policji pożegnał się z podwładnymi, ponieważ jak wyjaśnił, ma ważnego etranżera, i przekazał prowadzenie dalszych obrad swemu zastępcy[3].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) cudzoziemiec
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. étranger → obcy, obcokrajowiec, cudzoziemiec[4]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: cudzoziemiec
- źródła:
- ↑ Słownik wyrazów obcych PWN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1991, ISBN 83-01-08730-7, s. 428.
- ↑ Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kariera Nikodema Dyzmy, Wydawnictwo Pi, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7836-366-8, s. 200.
- ↑ Ryszard Ćwirlej, Pójdę twoim śladem, Wydawnictwo Czwarta Strona, Poznań 2019, ISBN 978-83-7976-129-6, s. 527.
- ↑ Jerzy Dobrzyński, Irena Kaczuba, Bogusława Frosztęga, Wielki słownik francusko-polski, t. 1, Wiedza Powszechna, Warszawa 1983, ISBN 83-214-0332-8, s. 628.