deuter

deuter (język polski)

deuter (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈdɛwtɛr], AS: [deu̯ter]

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) chem. izotop wodoru mający w jądrze jeden proton i jeden neutron; zob. też deuter w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	deuter	deutery
dopełniacz	deuteru	deuterów
celownik	deuterowi	deuterom
biernik	deuter	deutery
narzędnik	deuterem	deuterami
miejscownik	deuterze	deuterach
wołacz	deuterze	deutery

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ciężki wodór, symbol. ²H, D

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) wodór

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) deuteron, elektron

wyrazy pokrewne:

rzecz. deuteron mrz, deuterowanie n, deuton mrz

czas. deuterować ndk.

przym. deuterowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) ang. deuterium / franc. deutérium / niem. Deuterium < łac. deuterium < gr. δεύτερος (deúteros)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) deuterium
• asturyjski: (1.1) deuteriu
• baskijski: (1.1) deuterio
• białoruski: (1.1) дэйтэрый m
• czeski: (1.1) ťažký vodík m
• duński: (1.1) deuterium n
• hiszpański: (1.1) deuterio m
• interlingua: (1.1) deuterium
• kataloński: (1.1) deuteri m
• norweski (bokmål): (1.1) deuterium n
• norweski (nynorsk): (1.1) deuterium n
• rosyjski: (1.1) дейтерий m
• szwedzki: (1.1) deuterium n
• ukraiński: (1.1) дейтерій m
• węgierski: (1.1) deutérium
• włoski: (1.1) deuterio m

źródła: