blich
blich (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- odmiana:
- (1.1)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik blich blichy dopełniacz blichu blichów celownik blichowi blichom biernik blich blichy narzędnik blichem blichami miejscownik blichu blichach wołacz blichu blichy
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. blicharz, blichownia
- czas. blichować
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „blich” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Hasło „blich” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 36.
