abrenuncjacja
abrenuncjacja (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) hist. praw. zrzeczenie się prawa do majątku po rodzicach przez córkę po otrzymaniu od nich posagu[1]
- odmiana:
- (1.1) zwykle w lp,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik abrenuncjacja abrenuncjacje dopełniacz abrenuncjaty abrenuncjacji celownik abrenuncjacji abrenuncjacjom biernik abrenuncjacją abrenuncjacje narzędnik abrenuncjacją abrenuncjacjami miejscownik abrenuncjacji abrenuncjacjach wołacz abrenuncjacjo abrenuncjacje
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- Pierwszy raz poświadczone w roku 1641-1653[2].
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „abrenuncjacja” w: Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900–1903.
- ↑ 2,0 2,1 Hasło „abrenuncjacja” w: Elektroniczny słownik języka polskiego XVII i XVIII wieku, red. Włodzimierz Gruszczyński, Instytut Języka Polskiego PAN, Warszawa.
