богородица
богородица (język staro-cerkiewno-słowiański)[edytuj]
- transliteracja:
- bogorodica
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
- (1.1) rel. Matka Boża[1][2]
- odmiana:
- (1.1) deklinacja III (ja-tematyczna)
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga mianownik богородица богородици богородицѧ dopełniacz богородицѧ богородицоу богородиць celownik богородици богородицама богородицамъ biernik богородицѫ богородици богородицѧ narzędnik богородицеѭ богородицама богородицами miejscownik богородици богородицоу богородицахъ wołacz богородице богородици богородицѧ
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- scs. богъ + -о- + родити + -ица; kalka śr.gr. Θεοτόκος (Theotókos)
- por. st.pol. Bogurodzica, Bogarodzica, ukr. Богоро́диця
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Czesław Bartula, Podstawowe wiadomości z gramatyki staro-cerkiewno-słowiańskiej na tle porównawczym, PWN, Warszawa 2004, ISBN 83-01-14280-4.
- ↑
Hasło „богородица” w: GORAZD.
