Pantokrator
Pantokrator (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
- (1.1) rel. przydomek Chrystusa jako władcy wszechmogącego
- (1.2) rel. przydomek Boga Ojca jako władcy wszechmogącego
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (2.1) geogr. góra w Grecji, najwyższy szczyt na wyspie Korfu; zob. też Pantokrator (góra) w Wikipedii
- (2.2) ikonogr. zob. pantokrator[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Pantokrator Pantokratorzy dopełniacz Pantokratora Pantokratorów celownik Pantokratorowi Pantokratorom biernik Pantokrator Pantokratorów narzędnik Pantokratora Pantokratorami miejscownik Pantokratorem Pantokratorach wołacz Pantokratorze Pantokratorzy - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Pantokrator Pantokratory dopełniacz Pantokratora Pantokratorów celownik Pantokratorowi Pantokratorom biernik Pantokrator Pantokratory narzędnik Pantokratora Pantokratorami miejscownik Pantokratorem Pantokratorach wołacz Pantokratorze Pantokratory
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pantokrator m, pantokracja ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) gr. παντοκράτωρ
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (2.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pantokrator
- angielski: (2.1) Mount Pantocrator
- nowogrecki: (2.1) Παντοκράτωρ m
- źródła:
- ↑ pisownia od wielkiej litery – Hasło „Pantokrator” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.