proprius
proprius (język łaciński)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) własny, indywidualny[1]
- odmiana:
- (1.1) prōprius, prōpria, prōprium (deklinacja I-II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga m ż n m ż n mianownik prōprius prōpria prōprium prōpriī prōpriae prōpria dopełniacz prōpriī prōpriae prōpriī prōpriōrum prōpriārum prōpriōrum celownik prōpriō prōpriae prōpriō prōpriīs biernik prōprium prōpriam prōprium prōpriōs prōpriās prōpria ablatyw prōpriō prōpriā prōpriō prōpriīs wołacz prōprie prōpria prōprium prōpriī prōpriae prōpria
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑
Hasło „proprius” w: Charlton T. Lewis i Charles Short, A Latin Dictionary, 1879.
