wf

wf (język polski)

wf (1.1)

wymowa:

‹wu-ef›, IPA: [vu‿ˈɛf], AS: [vu‿ef], zjawiska fonetyczne: akc. na ost.

​

znaczenia:

skrótowiec w funkcji rzeczownika rodzaju męskorzeczowego

(1.1) = eduk. wychowanie fizyczne (zajęcia szkolne)

odmiana:

(1.1) nieodm.,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wf	wf
dopełniacz	wf	wf
celownik	wf	wf
biernik	wf	wf
narzędnik	wf	wf
miejscownik	wf	wf
wołacz	wf	wf

lub

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wf	wf-y
dopełniacz	wf-u	wf-ów
celownik	wf-owi	wf-om
biernik	wf	wf-y
narzędnik	wf-em	wf-ami
miejscownik	wf-ie	wf-ach
wołacz	wf-ie	wf-y

przykłady:

(1.1) Dostałam dziś piątkę z wf-u za dwa gole w siatkę.

składnia:

kolokacje:

(1.1) AWF

synonimy:

(1.1) WF, wf., wuef

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wuefista m, wuefistka ż, wuef mrz

skr. WF, wf., wuef

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

inna pisownia: WF, wf. lub pot. wuef

tłumaczenia:

źródła: