Początkowa, akcentowana samogłoska „i” w końcówce tworzy rozziew z głoską [e] rdzenia, otrzymując akcent graficzny („eí”).
Gdy jest akcentowana, rdzenna głoska [e] przechodzi w samogłoskę „í” z akcentem graficznym, tworząc rozziew z nastepującą samogłoską (czasy presente de indicativo i subjuntivo oraz 2. os. lp. imperativo (tú)).
Rdzenna głoska [e] przechodzi w samogłoskę „i” w 3. os. pret. perf. simple, we wszystkich czasach modo subjuntivo oraz w gerundio ; dodatkowo zanika początkowa, nieakcentowana samogłoska „i” w końcówce fleksyjnej.
Zgodnie z regułą pisowni nie akcentuje się wyrazów jednosylabowych: rio, riais.
