kto kupuje, czego mu nie trzeba, nie ma potem za co kupić chleba

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kto kupuje, czego mu nie trzeba, nie ma potem za co kupić chleba (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [ˈktɔ kuˈpujɛ ˈʧ̑ɛɡɔ‿mu ɲɛ‿ˈṭʃɛba ˈɲɛ‿ma ˈpɔtɛ̃m ˈza‿ʦ̑ɔ ˈkupʲiʨ̑ ˈxlɛba], AS: [kto kupui ̯e čego‿mu ńe‿ṭšeba ńe‿ma potẽm za‿co kupʹić χleba], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• udziąs.• nazal.• zestr. akc.
​?/i
znaczenia:

przysłowie polskie

(1.1) sytuacja, w której nie można zaspokoić podstawowych potrzeb z powodu wcześniejszego wyczerpania zasobów, energii, czasu[1][2]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Hasło „kupić” w: Nowa księga przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich, red. nacz. Julian Krzyżanowski, t. II, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1969–1978, s. 249.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kupić” w: Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894, s. 252.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=kto_kupuje,_czego_mu_nie_trzeba,_nie_ma_potem_za_co_kupić_chleba&oldid=7845018”