dublińczyk
dublińczyk (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- IPA: [duˈblʲĩj̃n͇t͡ʃɨk], AS: [dublʹĩĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• rozs. artyk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Dublinu[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dublińczyk dublińczycy dopełniacz dublińczyka dublińczyków celownik dublińczykowi dublińczykom biernik dublińczyka dublińczyków narzędnik dublińczykiem dublińczykami miejscownik dublińczyku dublińczykach wołacz dublińczyku dublińczycy
- przykłady:
- (1.1) Patryk jest dublińczykiem.
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) mieszkaniec
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą[2]
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Dubliner
- baskijski: (1.1) dublindar
- hiszpański: (1.1) dublinés m
- słowacki: (1.1) Dublinčan m
- źródła:
- ↑
Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 18.
- ↑ Hasło „Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
