blaknąć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

blaknąć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈblaknɔ̃ɲʨ̑], AS[blaknõńć], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ą 
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) o kolorze: tracić wyrazistość
(1.2) przen. być przyćmiewanym
odmiana:
(1.1-2) koniugacja Vc lub rzad.[1] koniugacja Va
przykłady:
składnia:
(1.2) blaknąć przy + Ms.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) płowieć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. blaknięcie n, wyblaknięcie n
czas. wyblaknąć dk.
przym. wyblakły
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. bleichenblednąć, blaknąć, tracić kolor < śwn. bleichblady, prawie bez koloru[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „blaknąć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.