ostrzyć

ostrzyć (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɔsṭʃɨʨ̑], AS: [osṭšyć], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• udziąs.

znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) czynić ostrym

odmiana:

(1.1) ostrz|yć, koniugacja VIb; aspekt dokonany naostrz|yć, koniugacja VIb

przykłady:

(1.1) Przed egzekucją kat dobrze naostrzył topór.

składnia:

(1.1) ostrzyć +B., nie ostrzyć +D.

kolokacje:

(1.1) ostrzyć nóż/miecz; ostrzyć ołówek

synonimy:

temperować, strugać (o ołówku lub kredce)

antonimy:

(1.1) tępić

wyrazy pokrewne:

(1.1) przym. ostry; czas. wyostrzać/wyostrzyć; zaostrzać/zaostrzyć; rzecz. ostrze, ostrzenie, ostrzałka

związki frazeologiczne:

(1.1) ostrzyć sobie zęby

etymologia:

(1.1) od ostry

uwagi:

nie mylić z ostrzegać/ostrzec i strzyc/ostrzyc

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sharpen, whet
• chorwacki: (1.1) oštriti
• duński: (1.1) skærpe
• esperanto: (1.1) akrigi
• hiszpański: (1.1) afilar
• holenderski: (1.1) scherpen, wetten
• interlingua: (1.1) acuminar, acutiar, affilar
• islandzki: (1.1) brýna, skerpa, hvessa
• japoński: (1.1) 研ぐ (togu)
• jidysz: (1.1) שלײַפֿן (szlajfn)
• niemiecki: (1.1) schärfen, wetzen
• szwedzki: (1.1) skärpa, vässa, o kredkach, ołówkach: formera

źródła: