pustać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

pustać (język polski)[edytuj]

Pustać (1.1) Lüneburska
wymowa:
IPA[ˈpustaʨ̑], AS[pustać]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pustkowie, nieużytki porośnięte niską roślinnością bez drzew[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) Pustać Lüneburska
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pustak mrz / mos, pustka ż, pustkowie n, pustota ż
czas. pustoszeć ndk., pustoszyć ndk.
przym. pustakowy, pusty, pustawy
przysł. pusto, pustawo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „pustać” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.