bekennen

bekennen (język niderlandzki)

wymowa:

IPA: [bəˈkɛnə(n)] ​

znaczenia:

czasownik nierozdzielnie złożony

(1.1) przyznać, uznać, przyjąć do wiadomości

odmiana:

(1.1) bekent, bekende, heeft bekend

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bekentenis ż

czas. kennen

związki frazeologiczne:

etymologia:

niderl. be- + kennen

uwagi:

źródła:

bekennen (język niemiecki)

wymowa:

IPA: [bəˈkɛnən] IPA: [bəˈkantə] IPA: [bəˈkant]

​ ​

znaczenia:

czasownik nieregularny, nierozdzielnie złożony

(1.1) przyznać (się), przyznawać (się)

(1.2) wyznawać, wyznać

odmiana:

(1.1-2) bekenn|en (bekennt), bekannte, bekannt (haben)

przykłady:

składnia:

(1.1) sich zu etw./jdm. (Dat.) bekennen

kolokacje:

(1.1) sich schuldig bekennen

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Bekennen n, Bekenntnis n, Bekanntheit ż, Bekenner m, Bekennerin ż

przym. bekannt

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: kennen • auskennen • bekennen • erkennen • verkennen

źródła: