bekennen

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bekennen (język niderlandzki)[edytuj]

wymowa:
IPA[bəˈkɛnə(n)] ?/i
znaczenia:

czasownik nierozdzielnie złożony

(1.1) przyznać, uznać, przyjąć do wiadomości
odmiana:
(1.1) bekent, bekende, heeft bekend
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bekentenis ż
czas. kennen
związki frazeologiczne:
etymologia:
niderl. be- + kennen
uwagi:
źródła:

bekennen (język niemiecki)[edytuj]

wymowa:
IPA[bəˈkɛnən] IPA[bəˈkantə] IPA[bəˈkant]
?/i ?/i
znaczenia:

czasownik nieregularny, nierozdzielnie złożony

(1.1) przyznać (się), przyznawać (się)
(1.2) wyznawać, wyznać
odmiana:
(1.1-2)[1] bekenn|en (bekennt), bekannte, bekannt (haben)
przykłady:
składnia:
(1.1) sich zu etw./jdm. (Dat.) bekennen
kolokacje:
(1.1) sich schuldig bekennen
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Bekennen n, Bekenntnis n, Bekanntheit ż, Bekenner m, Bekennerin ż
przym. bekannt
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: kennenauskennenbekennenerkennenverkennen
źródła: