liczba pojedyncza

liczba pojedyncza (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈlʲiʤ̑ba ˌpɔjɛˈdɨ̃n͇ʧ̑a], AS: [lʹiǯba poi ̯edỹṇča], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udźw.• udziąs.• nazal.• akc. pob.

znaczenia:

związek wyrazów w funkcji rzeczownika rodzaju żeńskiego

(1.1) gram. w deklinacji: cecha wyrazu opisującego jeden element

odmiana:

(1.1) zob. liczba, pojedynczy (związek zgody)

przykłady:

(1.1) Rzeczownik „drzwi” nie ma (formy) liczby pojedynczej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) liczba mnoga, liczba podwójna

wyrazy pokrewne:

(1.1) zob. liczba

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) singular (number)
• duński: (1.1) ental n
• esperanto: (1.1) ununombro
• francuski: (1.1) singulier m
• hiszpański: (1.1) singular m
• islandzki: (1.1) eintala ż
• japoński: (1.1) 単数(たんすう)
• jidysz: (1.1) איינצאָל ż (ejncol)
• niemiecki: (1.1) Singular m, Einzahl ż
• nowogrecki: (1.1) ενικός m
• rosyjski: (1.1) единственное число n
• ukraiński: (1.1) однина ż
• włoski: (1.1) numero singolare m, singolare m

źródła: