blanki

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

blanki (język polski)[edytuj]

blanki (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈblãŋʲci], AS: [blãŋʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk- 
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) archit. szereg prostokątnych, zębatych występów wieńczących mur obronny; zob. też blanki w Wikipedii; zob. też Blanki w Encyklopedii staropolskiej

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) lm od: blank
(2.2) lm od: blanka
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) blankowanie, krenelaż
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) zwieńczenie
hiponimy:
(1.1) blanki gibelińskie, blanki gwelfowskie
holonimy:
meronimy:
(1.1) ząb, merlon
wyrazy pokrewne:
czas. blankowanie ndk.
rzecz. blankowanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) niem. dial. blanke, niem. Planke (dyl, gruba deska) z p.łac. planca (deska)[1][2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Hasło „blank II” w: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 35.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „blanka” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=blanki&oldid=7726369”