burknąć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

burknąć (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. burczeć)

(1.1) powiedzieć coś opryskliwie
odmiana:
(1.1) koniugacja Va
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. burczenie n, burknięcie n, burkot mrz, naburczenie n, oburknięcie n, odburczenie n, odburknięcie n, poburczenie n, wyburczenie n, zaburczenie n, zburczenie n
czas. burczeć ndk., naburczeć dk., oburknąć dk., odburczeć dk., odburknąć dk., poburczeć dk., wyburczeć dk., zaburczeć dk., zburczeć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: